Porsche richtte begin jaren ’70 zijn pijlen op Noord-Amerika nadat de succesvolle 917 door vernieuwde regelgeving niet meer deel mocht nemen aan het World Sportscar Championship. Het Canadees Amerikaanse Can-Am kampioenschap bood een nieuwe uitdaging voor Porsche en de 917.
Turbo’s
Om competitief te kunnen zijn moest er nog wel gesleuteld worden aan het vermogen. Een nieuwe 16 cilinder boxermotor met 750 pk werd het niet, maar de reeds beproefde 5 liter 12 cilinder kreeg twee Kühnle, Kopp & Kausch turbo’s. Met de turbo’s was meer vermogen te realiseren dan de 16 cilinder leverde en daarnaast hoefde het chassis niet aangepast te worden.
Penske Racing
Penske Racing verscheen in 1972 met de 917/10 in het Can-Am kampioenschap aan de start en de Porsches met Mark Donohue en George Follmer zegevierenden in zes van de negen races. Follmer pakte uiteindelijk de titel aan het einde van het seizoen. Ook in het Europese Interserie kampioenschap, werd succesvol geracet met de 917/10. Er zijn zelfs drie data terug te vinden gedurende het seizoen, waarbij op dezelfde dag een 917 zegevierde in zowel een race in het Interserie als in Can-Am.
Turbopanzer
In 1973 verscheen de 917/30 op het toneel. De 5 liter cilinderinhoud werd vergroot naar 5,4 liter en samen met verbeterde aerodynamica en een aangepaste wielbasis moest de inmiddels 1100 pk sterke -1580 in full boost- 917 opnieuw een gooi naar de titel doen. De 917/30 bleek een monster, wat de auto de bijnaam ‘Turbopanzer’ opleverde. De 5,4 liter sleurde de 800 kg zware auto in een seconde of 2 naar de 100 km/u en 300 km/u stond op de teller na zo’n 11 seconden. Porsche domineerde het seizoen wederom en Mark Donohue zette het kampioenschap op zijn naam.
Oliecrisis
Het Can-Am kampioenschap ging uiteindelijk in aangepaste vorm verder. Porsche’s dominantie deed de grote concurrenten als McLaren focussen op andere raceklasses. Daarmee werd eveneens de populariteit van de Can-Am Series om zeep geholpen. Ook de oliecrisis deed een duit in het zakje, waardoor de organisatie genoopt was voor het seizoen van ‘74 strengere eisen rond het brandstofverbruik door te voeren. De 917/30 was uiteindelijk de laatste officiële variant van de succesvolle 917. Door de duizelingwekkende prestaties behoorde de 917/30 tot de een van de meest krachtige raceauto’s die ooit geracet heeft. De auto ging bij het Can-Am kampioenschap de boeken in als overheerser en de enige zegevierende auto die niet aangedreven werd door een Chevrolet motor.
