Natuurlijk kunt je je Porsche naar alle mooie en bijzondere auto-Nirvana-plekken laten vervoeren met een trailer om daar dan vervolgens zelf achteraan te vliegen om zo min mogelijk kilometers op je teller te zetten, maar er is een beter alternatief.
Ik reed slechts 20 kilometer en bevond mij al zo’n 900 kilometer verder, zonder trailer, zonder lange wachttijden op een vliegveld, zonder vertraging etc. Na een zalig diner, mooie uitzichten, mooie discussies met vrienden maar bovenal zeer uitgerust stap ik om 9.30 uur van de boot in Newcastle.
De route brengt ons nu naar het Westen van Schotland, waar we samen met een paar zielsverwanten en goede autovrienden een deel van de vermaarde North Coast 500 route gaan rijden. De route naar het Westen laat diverse facetten van Groot-Brittannië zien. Vanaf de boot rijdt u al binnen 50 kilometer over echte Engelse landweggetjes, spannende bochten, glooiende heuvels en fantastische vergezichten. Daarna volgt een korte route over de rijksweg om vervolgens nog landelijker en mooier te gaan rijden.
Eigenlijk wordt het hier in september nooit echt druk, zijn de wegen prachtig, de mensen vriendelijk en de scenery waar u doorheen rijdt wordt per kilometer alleen maar mooier. Je wordt opeens verrast, terwijl je nog met volle teugen van de omgeving aan het genieten bent, door een groot bord rechts van de weg dat je nu Schotland binnenrijdt. De omgeving nodigt niet uit om veel te hard te gaan rijden. Zeker niet wanneer je voor de eerste keer Schotland binnenrijdt. Het is alsof je wordt geteleporteerd door een tijdmachine. Het kost even tijd om de omgeving heel goed en rustig in je op te nemen.
Ik was oprecht flabbergasted van de omgeving. Nadat we onderweg al een paar keer gestopt zijn om foto’s te maken, wordt het tijd voor een kop koffie. De leuke pub rechts van de weg wordt momenteel geschilderd en is gesloten maar “mijn zus heeft een fantastisch leuk café in Pitlochry, het heet Mortens en u moet daar echt even langsrijden!” Zo gezegd, zo gedaan. Via een kleine detour komen wij aan in een regenachtig leuk en gezellig dorpje en broerlief heeft niet gelogen. Heerlijk, vriendelijk en onderscheidend.
Een prima locatie. Vanuit ‘Mortens’ hebben wij goed zicht op de Porsches en op de doorgaande weg die overigens steeds natter begint te worden. Nooit eerder vond ik regen geen storende factor, nu past het hier gewoon bij de omgeving. De symbiose van klimaat en Schotland! Ook luister ik voor het eerst al een paar uur naar de BBC R3, een beter recept voor onthaasten is er niet.
Ter hoogte van Dalwhinnie lijkt de omgeving waar wij doorheen rijden al een voorbode voor de Highlands. Bruine heuvels en schapen op licht glooiende hellingen. De laatste 50 kilometer, op weg naar ons hotel, slaat alles. We stoppen even bij een dam om de eerste fantastische foto’s te maken van deze asfalt-spaghetti Bonanza. Het is niet voor te stellen dat wij hier ook zometeen over gaan rijden. Dit wordt genieten. Tot aan het hotel klopt ons hart zomaar 150 slagen per minuut.
We hebben nu bijna 650 kilometer gereden, maar daar voelen wij echt niets van. Alles van vandaag was al prachtig en het gaat alleen maar mooier worden kan ik u nu al verklappen. Na een zalig, typisch Engels, diner gaan we richting onze hotelkamer met direct zicht op de Atlantische Oceaan, wel met windkracht 8 en 9….
Wordt vervolgd.
