Nee, geen nieuwe film, maar een verslag van vier “jonge’ Goden die een Porschetrip gaan maken door het Dolomietengebergte van Noord Italië. Marcel met zijn zwarte 991 en Robin met zijn geliefde witte 997. Cris en Harry zijn de “bijrijders” en loodsen ons door het verkeer. The “bald” herken je wel op de foto’s. The good, the bad or the fast mag je naar raden, maar dit blijkt wel uit het verslag.
Je kent dat wel, mannen onder elkaar met stoere verhalen en een afspraak om met elkaar een trip naar de mooie bergpassen in het zuiden te houden, dit is bij ons niet anders. Het plan is geboren.
De route
Vrijdag, vertrek naar het zuiden via de Deutsche Autobahn. Redelijk druk en veel wegwerkzaamheden, maar soms even ruimte om de 911 op haar staart te trappen. Voor zover geen bijzonderheden, maar morgen volgt de passage van de Plöckenpass in Oostenrijk en Italië. (De grens ligt op de top.) Eerst maar een grote bier en een grote schnitzel, daarna een wijntje en lekker slapen in Söll. Morgen verder met het mooiste stuk van deze route, de bergen.
Felbertauernstrasse
Via Söll gaan we richting Italië. We rijden door gezellige Oostenrijkse plaatsjes als Mittersill, Kitzbühl, en Oberdrauburg en nemen zo de Felbertauernstrasse. Een mooie pas met brede wegen en lange bochten die door het gebergte leidt, en een tunnel bevat van 5.313 meter. Schitterend en heel goed te doen.
Plöckenpass
De Plöckenpas is een 1.357 meter hoge bergpas in het Oostenrijkse Karinthië op de weg van Kötschach-Mauthen naar het Italiaanse Timau in Friuli. Van daaruit loopt de weg verder naar Tolmezzo en Udine…….zooo wat een uitzichten maar voor iemand met serieuze hoogtevrees toch heel goed te doen. De ene na de andere haarspeldbocht…tunnels (sportuitlaat aan hè, voor het echte Porsche-gevoel).
Het was een heerlijke rit en het vooruitzicht wat nog moet gaan komen, dat voorspelt wat.
La dolce vita
In de loop van zaterdagmiddag kwamen we aan de plaats van bestemming. Het eerste wat ik wilde; een echte Italiaanse pizza.
Maar ook de rest van de dag en de zondag stonden in het teken van eten en drinken, La dolce vita dus. Bij aankomst een BBQ, een lange tafel en druk pratende en gebarende Italianen. Een waar feest!
De volgende dag reden we naar het bergdorpje Barcis, waar we op het grote terras van La Serenissima van een heerlijke, urenlange lunch hebben genoten.
Route 2
Robin en Harry kennen het gebied goed en hebben voor de maandag een route uitgestippeld. De route van ca 200 km leidt ons door het Noord Italiaanse berglandschap met schitterende vergezichten en haar typische cipressen en landhuizen.
De eerste “hindernis” is de Mauria pas.
De Mauria pas is een hoger gelegen bergpas tussen de regio’s Veneto en Friuli in Italië. Het verbindt lorenzago di Cadore in Veneto en Forni di sopra in Friuli. De pas heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 4,5% en heeft een maximale helling van 10%. De pas heeft glooiende haarspeldbochten met verkanting en is voor een iemand met hoogtevrees zoals ik dat ervaar, toch heel goed te doen. Robin (the fast) en Harry leiden de dans, en Marcel volgt als een trouwe viervoeter. De weg is breed genoeg om veel inhaalmanoeuvres te kunnen doen want we gaan niet achter andere weggebruikers blijven hangen toch? Ik kijk goed naar Robin hoe hij de bochten aansnijdt en leer er veel van.
Na de afdaling gaan we eerst even lunchen onderweg bij een alleraardigst wegrestaurantje, “Bob” om van de Italiaanse bourgondische geneugten te genieten, bordje pasta, risotto e.d. En zoals een goed Italiaan dat betaamt met een klein glaasje bianco of birra erbij.
Het tweede deel van de tour kondigt zich aan. Robin en Harry bereiden me voorzichtig voor dat de tweede pas iets uitdagender is, maar ik hoef me geen zorgen te maken.
De Monte Rest pas
Uitkijkend in het oosten over de Monte Rest (1.780 m boven zeeniveau – Valcalda-Verzegnis-keten ), die de westelijke Karnische Vooralpen naar het westen, scheidt van de oostelijke naar het oosten, klimt de route naar het zuiden vanaf Tramonti di Sopra met talrijke haarspeldbochten, erg smalle wegen en sterke hellingen in het laatste stuk. Aan de Carnica-kant een even kronkelig en smal pad in de schaduw van een dicht bos totdat het de grote steenachtige bedding van de Tagliamento -rivier in de vallei bereikt.
Hemeltje lief…we zijn nog niet de eerste haarspeldbocht door of er dendert een vrachtwagen met aanhanger naar beneden die er van zijn lang-zal-ze-leven nooit langs kan. In zijn achteruit en half in de berm, en dan passeert het gevaarte mijn zwarte bolide. We gaan verder. Het wordt maar smaller en het wordt maar steiler, en het ravijn steeds dieper.
Ik durf niet meer te kijken en houdt mijn ogen steevast op de weg. Mijn bijrijder Cris moedigt me aan en Robin wacht op gepaste momenten even op me. Gelukkig is het minder druk met andere verkeersdeelnemers, maar toch… Pffff; zeven doden gestorven op deze pas en onze lieve Heer een hand gegeven…..net voor de afdaling haal ik nog even snel een Duitser in en vang aan met de ontelbare korte haarspeldbochten. Ik voel langzaamaan weer vaste bodem onder mijn voeten. Zelfs de PCM heeft vastgesteld dat we aan het vliegen waren …
Ik heb het gered…en ben misschien zelfs trots op mezelf. Een overwinning op mijn hoogtevrees.
Terug op het plein van onze thuishaven in Italië eerst maar eens toosten op de mooie rit en het mooie Porscheleven. Ik had dit voor geen geld willen missen en had het zonder mijn 991 nooit gered. Dank mannen voor de schitterende ervaring, en Wax Verstappe voor de raamreinigers voor onderweg. Dat werkte supergoed (tip) en was hard nodig met al die platgeslagen muggen.
Marcel Verstappe
Alias il Dottore Pipu di Fratta di M.
Video’s; Cris Draaisma. Foto’s the good, the bad, the fast en the bald
