In de afgelopen jaren hebben we een hoop RS-modellen aan de tand mogen voelen. In dit eerste deel van deze serie nemen we je mee in de Porsche 911 2.7 Carrera RS uit 1973.
Fotografie: Mark Nauta
Voordat ik het doorheb schiet de naald al weer voorbij de vijfduizend toeren. Aan niets is te merken hoe oud de techniek is waar ik mee op pad ben. Nu komt het erop aan. Gas los, koppeling in, uit de versnelling, koppeling los. Dotje gas, koppeling weer in, naar z’n drie en koppeling weer los en meteen het gas er weer op. Dubbel koppelen. Niet iets wat je bij een Porsche verwacht, maar het rijdt merkbaar fijner. Hard werken is het wel als je wat tempo wilt maken, maar gelukkig heb ik dit vaker gedaan.
Ik realiseer me bijzonder goed hoe waardevol de auto is die ik vandaag aan de tand mag voelen, dus rij ik zeker met de nodige reserve. Maar ik heb besloten mijn plezier vandaag niet te laten vergallen door de exorbitante veilingbedragen die de afgelopen maanden het Porsche-nieuws haalden. Deze kans krijg ik wellicht nooit weer.
Achter mij zwelt het geschreeuw opnieuw aan, en de naald klimt rapper omhoog dan ik mogelijk had geacht. Ik hang strak in de racegordels, me bewust van iedere beweging, ieder geluid dat de auto maakt. Op mijn voorhoofd parelen zweetdruppels maar op mijn gezicht prijkt een wrede grijns. Iedere seconde ben ik me ervan bewust hoe onvergeeflijk deze auto deze auto kan zijn. Voorzichtig met het gaspedaal bij bocht uit en vooral niet de grens op gaan zoeken, want er is geen enkele elektronica aan boord die welke fout van mijn kant dan ook corrigeert. Maar zodra er weer recht asfalt voor me opdoemt rest er maar één ding: gas geven!
Ik ben een gelukkig man vandaag. Ik stapte zojuist uit een Porsche 964 RS Club Sport, en heb nu het stuur overgenomen van een heuze Porsche 911 2.7 Carrera RS. Knalgeel, met zwarte striping. De stamvader van de RS-familie, de auto waar het allemaal mee begon. Maar liefst 210 pk wist Porsche toen al uit de 2,7 liter grote boxermotor te persen. Deze auto weegt slechts 1.075 kg, dus je kunt op je vingers natellen dat die 210 paardenkrachten stuk voor stuk tot hun recht komen. De auto werd in 1973 geïntroduceerd als 911 2.7 RS (Rennsport). De auto kende een Touring-variant en een Lightweight. Die laatste was nog eens 100 kg lichter. De auto werd gebouwd als homologatiemodel voor de racerij, maar was zo populair dat er uiteindelijk bijna 1.600 exemplaren van de band rolden. Er zouden nog vele RS-varianten van latere generaties volgen, maar dit is de enige echte, de auto waar het mee begon, de capo di tutti capi. En ik heb voor heel even de sleutels in handen.
De rolkooi maakt het bijna een avontuur om in te stappen, de sportstoelen zorgen ervoor dat ik nagenoeg klem zit. Waar mijn collega’s iets meer moeite hadden met het aanvoelen van de koppeling en versnellingsbak, voel ik me vrij snel thuis in dit veertigjarige snelheidsmonster. Ik heb al de nodige klassiekers mogen besturen en ben eigenlijk wel verrast hoe strak en direct de auto aanvoelt voor z’n leeftijd.
Normaal wegrijden vergt enige gewenning want de koppeling is onvergeeflijk, maar goed doseren met gas- en koppelingspedaal voorkomt een totale afgang voor het stoplicht. Dubbel koppelen bij het opschakelen is ook geen overbodige luxe, want zonder dat voelt iedere schakelbeweging alsof je de versnellingsbak aan het mishandelen bent. Vermoedelijk de leeftijd. Eenmaal op pad met de 2.7 RS merk je meteen wat de bedenkers van dit Rennsport-model hebben beoogd. Alles in deze auto voelt spartaans aan. Harde en relatief oncomfortabele stoelen, directe besturing zonder enige bekrachtiging, weinige luxe aan boord, alles in deze auto draait om rijden. En dat doe ik dan ook. Bij elke afgelegde kilometer voel ik de auto iets beter aan, durf er wat harder aan trekken en wordt mijn grijns iets breder.
In mijn hoofd probeer ik tijdens het rijden een vergelijking te trekken met de 964 RS en de 993 RS, maar de auto’s zijn zo enorm verschillend dat dit onbegonnen werk is. Het enige wat in allemaal duidelijk naar voren komt, is de Rennsport-filosofie. Lichter, sneller en wendbaarder dan hun soortgenoten zonder echt barbaars te worden. Maar waar de 2.7 RS aan het begin staat van de weg die Porsche hiermee is ingeslagen, boogt de 964 RS op ruim vijftien jaar ervaring en lijkt de 993 RS de perfectie nabij. Ja, zijn opvolgers overtreffen de 2.7 RS op alle vlakken. Meer vermogen, betere prestaties, sublieme handling en heerlijk rauw zonder (al te) oncomfortabel te worden. Maar hoe gaaf de 964 RS ook is, en hoe gewelddadig de 993 RS ook voelt, mijn grijns is in de 2.7 RS vele malen groter. Een grijns die zelfs na het inleveren van de sleutels niet van mijn gezicht is te slaan. Het is met geen pen te beschrijven hoe geweldig ik de 2.7 RS vind, en het lukt me evenmin om een goed en objectief oordeel over de auto te geven. Ik weet maar één ding: ik heb de rit van m’n leven gehad. En aan het einde van de dag is dat het enige wat telt.
