Spijt [column]

Ken je ze ook? De jammerverhalen van mannen over de auto die ze hebben verkocht en die ze nooit hadden moeten laten gaan? Een 993 Turbo die iemand had verkocht voor 35.000 euro in 2008, een 911 S uit 1967 die een kennis voor 22.000 euro heeft verkocht in 2004, een 928 GTS met 70.000 kilometer op de teller die een handelaar heeft verkocht voor 7500 euro vier jaar geleden – allemaal hebben ze spijt dat ze veel te vroeg afscheid hebben genomen. Iedereen die mensen kent die al een paar jaar meedraaien in de Porsche-wereld, heeft vast nog extremere voorbeelden gehoord. 356 Speedsters, Porsches 911 uit 1964, een echte Porsche 910 waarmee ze in de jaren zeventig gewoon voor de lol op Zandvoort hebben geracet – allemaal verkocht voor veel te weinig.

Avatar

Ik heb soms het gevoel dat het een beetje krokodillentranen zijn. Want wat nou als de auto’s die ze destijds hebben verkocht in waarde waren gedaald? Hadden ze dan nog zo theatraal staan jammeren? Of had je dan het verhaal voorgeschoteld gekregen hoe ze mooi op tijd van die oude roestbak waren afgekomen voor een topprijs? Hetzelfde verschijnsel zie ik op verschillende fora. Op het early 911 S registry kun je in je eigen posts, onderaan in je avatar, je invullen wat voor Porsche(s) je zelf hebt. Dat lijstje is dan zichtbaar onder ieder bericht dat je op de site zet. Op zich een leuk idee, maar er zijn ook mannen die invullen welke auto’s ze in het verleden allemaal hebben gehad. ‘Gone but not forgotten’ staat er dan achter een 356 B uit 1958. Alsof het een dierbare vriend was die helaas te vroeg is overleden, in plaats van een ding met vier wielen waaraan de eigenaar ongetwijfeld goed verdiend heeft bij de verkoop.

Hebberig

Ik heb zelf ook een paar auto’s die ik liever nu nog had gehad, maar echt spijt heb ik er niet van. De beslissing van destijds heb ik met mijn volle verstand genomen en voelde toen op dat moment onder die omstandigheden goed. Het gevoel van spijt ken ik helaas desondanks al te goed. Maar dan waar het gaat om de auto’s die je bent misgelopen omdat je net te laat was, net op dat moment even een cashflow probleem hebt, of een partner die het na acht Porsches ‘wel even welletjes vindt’. Afijn, je snapt wel wat ik bedoel denk ik. Hebberig worden van een auto, ik kan het als geen ander. Helaas kun je door de te verwachten teleurstelling van het spijtgevoel ook in situaties terechtkomen waar je later spijt van krijgt.

Groen interieur

Zo werd ik een half jaar geleden plotseling overvallen door een ‘die-moet-ik-hebben’ situatie. Dat was toen ik in contact kwam met Hans Termathe uit Haaksbergen. Hij kocht 23 jaar geleden een Porsche 911 Turbo. Een groene. Met een groen interieur. Dat kon toen nog voor een mooi bedrag. Iedereen wilde een 3,3 omdat de 3.0 Turbo zo’n enorm turbogat had en daardoor redelijk woest van zijn plek kwam. Ook waren veel eigenaren van een 3.0 Turbo na een panoramische remweg in het struweel beland, waardoor het oorspronkelijk aantal van nog geen 3000 geproduceerde exemplaren in 1975, 1976 en 1977 snel afnam, en daardoor ook de populariteit. Zelfs tot een jaar of drie geleden was de 3.3 dé klassieke Turbo – de 3.0 was een onderhoudsgevoelig reliek dat weinig waardering kreeg. Velen werden omgebouwd naar een racewagen of voorzien van een betere en comfortabeler 3,3 motor van later jaren.

Walnoten

Hans reed in het begin nog wel eens met zijn 3.0 Turbo, maar de laatste tien jaar stond de auto vastgeplakt aan de vloer van zijn carport. Hij startte hem af en toe om alle sappen te laten stromen, maar daar bleef het bij. Toen Hans de voorklep liet openstaan om de kabel van de druppellader niet te beschadigen, kroop er ooit een knaagdier naar binnen. Althans, dat doen de twee doorgeknaagde walnoten vermoeden die we terugvinden op het originele tapijt van de bagageruimte. Twee jaar geleden wilde de auto niet meer aanslaan. Hans vermoedt dat het komt doordat het autoalarm al een tijdje kuren vertoonde. In al die jaren herkennen twee voorbijgangers het silhouet van een 911 Turbo en bellen aan. Twee mannen vragen hem of Hans hen wil bellen als hij de auto ooit gaat verkopen.

325.000 dollar

Anno 2015 moet het er maar eens van komen. Hans leest in een Duits blad dat een 3.0 Turbo in matige staat – er zitten een paar roestbloemkolen op de spatborden en ook de dorpel vertoont sporen van roest – al gauw 40.000 euro waard is. Hij wordt helemaal enthousiast wanneer hij op deze website leest dat een 3.0 Turbo uit 1975 (het meest bijzondere en gewilde exemplaar omdat er slechts 274 van zijn gebouwd) in perfecte staat 325.000 dollar heeft opgeleverd in de Verenigde Staten. Hans besluit te reageren onder het stukje op de website en schrijft dat hij zelf ook een dergelijke auto heeft en zich afvraagt hoeveel die van hem waard is. De schrijver van het stukje is ene Erik Kouwenhoven en hij is net op zoek naar een 3.0 Turbo in originele staat. Niet lang daarna gaat hij – ik dus – op bezoek bij Hans en zijn vrouw. Hans wil wel minimaal 40.000 euro voor zijn auto, zo vertelt hij en dus gaan we ‘m eens goed bekijken.

Viper

Ik wist al van Hans dat ‘ie groen was, maar niet dat ‘ie Viper grün metallic is, een behoorlijk pluspunt van deze auto. Ik zie spinnenwebben, walnoten, roestplekjes, maar ik zie ook dat de auto merendeels eerste lak is. Ik zie dat alle originele delen nog op de auto zitten en ik zie een groen interieur. Of eigenlijk: olive interieur. Vijf jaar geleden had ik het uit de auto gesloopt en vervangen voor zwart, maar nu vind ik dit het allermooiste aan de hele auto. Ook al omdat het voor zover bekend de enige viper groene 3.0 Turbo ter wereld is met deze combinatie. En dat terwijl de viper groene Turbo ‘an sich’ al een zeldzaamheid is. Op het 930 Turbo Registry zijn er minder dan tien geregistreerd. Ik vertel Hans dat ik de auto wel wil hebben voor rond de 40.000 euro. Hans antwoordt dat hij alleen nog even die twee andere personen moet inlichten dat hij de auto wil verkopen en ik begin al stilletjes te hopen op een mooie deal.

Buikpijn

Totdat Hans belde. “Die andere kerel biedt 55.000”, zei Hans een paar dagen later door de telefoon. “Oh”, zei ik. “Dan bied ik 60.000”. Hans belde de andere bieder en kwam terug met 65.000, waarna ik 70.000 bood. Dat ging zo’n beetje de hele ochtend door. Uiteindelijk, bij een bedrag van – geloof het of niet – 120.000 euro had ik de andere bieder afgeschud. Ik kon het zelf nauwelijks geloven dat ik een niet rijdende auto had gekocht voor 120 mille alleen maar omdat ik de kleurcombinatie zo mooi vond. Ik denk dat Hans zelf ook dacht dat Frans Bauer ieder moment binnen zou lopen om te vertellen dat hij in Banana Spit zat. Maar goed, ik zat er aan vast en moest nou maar hopen dat het ooit goed kwam. Nadat ik het hele bedrag had overgemaakt, had ik toch wel een beetje buikpijn.

Nog meer buikpijn

Dat werd niet minder toen een dag lager een goede vriend van mij belde, die – net als ik – een bescheiden collectie klassieke Porsches bezit. “Ken jij een of andere Erik met een garagebedrijf?”, vroeg hij mij. Ik antwoordde dat ik Eric Wolbert ken, maar verder niet. “Oh, zei hij. Want ik heb gisteren op een auto geboden en ik dacht inderdaad dat ik tegen Eric Wolbert aan het bieden was, maar hij blijkt het niet te zijn.” Ik begon al een beetje nattigheid te voelen. “Wat voor auto dan?”, vroeg ik voorzichtig. “Een viper-groene 930 Turbo met groen interieur”, antwoordde hij. Mijn buikpijn speelde plots weer in alle hevigheid op. “Nou, dan heb je me mooi een hoop geld gekost”, antwoordde ik. “Ik heb weliswaar geen garagebedrijf, maar ik was wel de andere bieder”.

Moeder

Eén telefoontje naar elkaar en we hadden de auto voor rond de 60.000 kunnen hebben. Nu heb ik in mijn eentje Hans zijn nieuwe boot betaald, vrees ik. Maar goed, het is hem gegund. Toen Hans later nog wat spullen bracht van de Turbo, die hij nog had gevonden op zolder, zei hij: ‘Jammer dat mijn moeder dit niet meer mee heeft gemaakt. Toen ik deze groene Turbo kocht zei ze: ‘jongen, had toch zo’n mooie splinternieuwe Toyota Avensis gekocht, veel beter dan zo’n oude rammelbak’. Maar goed dat ik niet heb geluisterd.”

Geluksgevoel

Ik zit ondertussen met een veel te duur betaalde Porsche 930 Turbo, die bij nadere inspectie toch helemaal overgespoten moet worden en waarvan de motor helemaal gereviseerd moet worden omdat tien van de 24 kopbouten afgebroken blijken. Dat wordt straks een auto die twee ton heeft gekost. Gelukkig maak ik ‘m niet klaar voor de verkoop, maar is het de bedoeling dat ik ‘m heel lang ga houden. En ik verwijt Hans niets, want hij had in eerste instantie immers een heel schappelijk verkoopprijs voor ogen – het tegen elkaar opbieden had hij zelf niet geïnitieerd. Maar misschien helpt dit stukje je als je op Marktplaats of waar dan ook net naast een ogenschijnlijk prachtige Porsche hebt gegrepen. Jouw ongeluksgevoel is lang niet altijd omgekeerd evenredig aan het geluksgevoel van de nieuwe koper. Soms kun je namelijk flink spijt hebben van iets ten koste van alles willen doorzetten, alleen maar doordat je bang bent dat je spijt krijgt wanneer datgene je ontglipt.