Vanuit de Verenigde Staten komt het trieste nieuws dat Vic Elford op 86-jarige leeftijd zijn jarenlange strijd tegen kanker heeft verloren. De Brit, die al decennialang in Florida woonde, was een van de beste all-round-coureurs, die ook Formule 1 reed, maar vooral met Porsche grote successen boekte. Zo won hij met het Duitse merk in 1968 binnen een week tijd zowel de Rallye Monte Carlo als de 24 Uur van Daytona, maar later ook nog de Targa Florio. Andere wapenfeiten zijn zeges bij de 1000km Nürburgring, de ‘Marathon de la Route’, de 12 Uur van Sebring en de allereerste rallycross.
Elford begon zijn sportieve carrière als bijrijder in de rallysport, maar stapte al snel over naar de andere kant van de auto. Na episodes met Triumph, Mini, DKW en opnieuw Triumph reed Elford drie jaar lang succesvol voor het Ford-fabrieksteam onder leiding van Stuart Turner. In 1967 maakt hij de overstap naar Porsche, waar hij als fabrieksrijder met een 911 het Europees rallykampioenschap won. Tussendoor reed hij voor Porsche in Le Mans, samen met onze landgenoot Ben Pon in een 906, waarmee het duo de tweeliterklasse won en als zevende algemeen eindigde. Eerder dat jaar had hij op Lydden Hill het eerste rallycrossevenement in de historie van de autosport op zijn naam geschreven, terwijl hij in 1967 met een Porsche 911 voorzien van de semi-automatische ‘Sportomatic’-versnellingsbak samen met Hans Herrmann en Jochen Neerpasch ook de 84-uursrace (!) ‘Marathon de la route’ op de Nürburgring won.
In januari 1968 won Elford, met David Stone als bijrijder, met een Porsche 911 T de Monte Carlo Rally. Een week later startte hij met de Porsche 907 tijdens de 24 Uur van Daytona, die hij samen met teamgenoten Rolf Stommelen, Jochen Neerpasch, Hans Herrmann en Jo Siffert op zijn naam schreef. Het was de eerste overwinning voor Porsche in een 24-uursrace.
1968 was voor Elford een uitstekend jaar, want met de Porsche 907, die hij deelde met Umberto Maglioli, won de Brit ook de Targa Florio. In hetzelfde jaar maakte hij tijdens de Franse Grand Prix op het circuit van Rouen met een Cooper zijn debuut in de Formule 1. Zijn eerste wedstrijd, een regenrace, sloot hij gelijk als vierde af, waarmee hij ook zijn eerste WK-punten scoorde. Later dat jaar zou hij als vijfde in Canada nog een keer in de punten rijden. Een half seizoen in 1969 bij het Antique Automobiles Racing Team, eerst met een Cooper en daarna een McLaren, leverde opnieuw twee top-zes-klasseringen op. In 1971 reed Elford zijn laatste F1-Grand-Prix, met een Yardley-BRM op de Nürburgring.
In 1971 won Elford samen met Gérard Larrousse in een Porsche 917 ook de 12 Uur van Sebring, zijn belangrijkste wapenfeit met de 917, nadat hij met dat model in de jaren 1969 (met Richard Attwood) en 1970 (met Kurt Ahrens) in Le Mans de finish niet haalde. Ook in 1971 viel Elford, samen met Larrousse rijdend voor Martini Racing, met de 917 in Le Mans uit, terwijl teamgenoten Van Lennep en Marko met een andere 917 van het team met een afstandsrecord de overwinning behaalden.
Na het gedwongen afscheid van de 917, die na het seizoen 1971 niet meer gehomologeerd was, reed Elford voor het Italiaanse Autodelta-team, waar hij de Alfa Romeo Tipo 33 in Le Mans deelde met Helmut Marko, maar opnieuw de eindstreep niet haalde. In 1973 was er wel weer een klassezege in Le Mans met de Ferrari 365 GTB/4 van de Franse importeur Pozzi, die hij deelde met Claude Ballot-Léna. Een optreden met een Carrera RSR, wederom met Ballot-Léna, in 1974 was Elfords laatste deelname in Le Mans, waarbij hij opnieuw uitviel.
Ondanks zijn goede relatie met Porsche racete Elford ook wel met andere merken, zoals bijvoorbeeld Toyota, dat hem al eind jaren zestig als een van de eerste Europeanen naar Japan haalde, enerzijds voor wedstrijden, maar anderzijds ook om een beroep te doen op zijn enorme kennis en ervaring.
Na zijn actieve carrière was Elford nog tot op hoge leeftijd een graag geziene gast tijdens historische evenementen, de laatste jaren meestal vergezeld door zijn Belgische echtgenote Anita Fol, die zelf in de jaren zestig als bijrijdster van onder andere Claude Collaer en Yvette Fontaine in de rallysport actief was. Zijn zoon Martyn Elford was jarenlang actief als fotograaf in de Formule 1. Sinds ongeveer een jaar had Vic Elford te kampen met kanker, een strijd die hij uiteindelijk verloor.
